Integracja sensoryczna to zdolność dziecka do odczuwania i reagowania na informacje dostarczane z otoczenia i własnego ciała. Gdy wszystko działa dobrze, dziecko sprawnie porusza się, odbiera bodźce z zewnątrz i zachowuje się odpowiednio do sytuacji.
Terapia integracji sensorycznej to zajęcia dla dzieci, które mają problem
z odbiorem bodźców i w związku z tym problemy z zachowaniem. Terapia SI pomaga też w trudnościach z czytaniem i różnych problemach z mową.
Zgłoś się na diagnozę SI, jeśli Twoje dziecko:
- nadmiernie albo ze zbyt małą wrażliwością reaguje na bodźce sensoryczne:
- przedsionkowe (ma nieprawidłowy poziomem aktywności ruchowej) – biega zamiast chodzić, nie potrafi spokojnie czekać przez dłuższą chwilę, uporczywie kręci się w kółko, kołysze się albo też niechętnie podejmuje zdania ruchowe, szybko się męczy
- proprioceptywne (bodźce z własnego ciała) – gryzie, szczypie, niszczy zabawki, wpada na przedmioty lub inne dzieci, zbyt mocno ściska przybory do pisania, nie zwraca uwagi na zimno czy ból, uderza zabawkami o swoje ciało
- słuchowe – zatyka uszy, reaguje płaczem na hałas, przeszkadzają mu różne dźwięki, potrzebuje powtarzania poleceń, mówi samo do siebie, powtarza niektóre dźwięki
- dotykowe – unika niektórych ubrań, nie lubi przytulania, całowania, czynności pielęgnacyjnych, chodzi na palcach
- wzrokowe – unika patrzenia w oczy, mruży oczy w jasnych pomieszczeniach, odmawia zasłaniania oczu
- zapachowe i smakowe – unika określonych rodzajów jedzenia, często zatyka nos lub mówi, że śmierdzi, wącha różne rzeczy
- ma niewłaściwy poziom uwagi – nie potrafi skupić się dłużej na jednej czynności, łatwo się rozprasza
- ma obniżony poziom koordynacji ruchowej – słabą równowagę, często się potyka, przewraca, ma trudności z rzucaniem i łapaniem piłki, jazdą na rowerze, posługiwaniem się sztućcami, kłopoty z rysowaniem, używaniem nożyczek, ubieraniem się
- ma opóźniony rozwój mowy
- ma problemy z nauką czytania i pisania
- ma trudności w zachowaniu – ma problem z przystosowaniem się do nowej sytuacji, reaguje agresywnie lub wycofuje się, nie nawiązuje relacji z rówieśnikami, ma niską samoocenę, jest nieśmiałe lub lękliwe)
Ruch na świeżym powietrzu, zajęcia sportowe i wizyty na sali zabaw
NIE ZASTĄPIĄ terapii integracji sensorycznej – mogą ją tylko wspomóc. Podczas terapii ćwiczenia dobierane są indywidualnie dla każdego dziecka tak, aby odpowiednio stymulować jego układ nerwowy, po to żeby wszystkie zmysły zaczęły ze sobą współpracować, a w konsekwencji dziecko lepiej radziło sobie
w codziennych sytuacjach.
Terapia SI nie jest uczeniem konkretnych umiejętności (np. jazdy na rowerze, pisania czy czytania), ale usprawnianiem pracy systemów sensorycznych i procesów układu nerwowego, które są bazą do rozwoju tych umiejętności.
Należy pamiętać, że dziecko samoistnie nie wyrośnie z problemów wynikających z zaburzeń integracji sensorycznej i dlatego wskazane jest jak najszybsze rozpoczęcie terapii. Im starsze dziecko, tym bardziej utrwala niewłaściwe sposoby reagowania na bodźce, jeśli nie otrzyma profesjonalnej pomocy.
Terapia SI poprzedzona jest dokładną diagnozą, na która składa się:
- szczegółowy wywiad z rodzicami
- kwestionariusze dotyczące rozwoju sensoryczno-motorycznego dziecka
- obserwacja kliniczna badająca reakcje dziecka na stymulację sensoryczną, występowanie przetrwałych odruchów, postawę, równowagę, koordynację oraz ruchy gałek ocznych
- testów południowokalifornijskich – przeznaczonych dla dzieci od 4 roku życia
Wyniki diagnozy są omawiane i przekazywane rodzicom w formie pisemnej wraz z zaleceniami do wykonywania w domu.
